Tsukiji, Wintersport en m'n project

Als ik aan dit verslag begin te typen ben ik net terug van de Tsukiji Fish Market. Dit is de grootste vismarkt ter wereld en ligt in de baai van Tokyo. Voor Pepijn, Chris en mij reden om om kwart over 4 op te staan en daar naartoe te fietsen. Om 5 uur gaat de tonijnveiling namelijk open voor het publiek. Wat we niet verwacht hadden was dat toen we aankwamen we eerst in de rij moesten gaan staan om naar binnen te mogen. Kennelijk waren er meer mensen op het idee gekomen om naar de tonijnveiling te gaan. In groepen van 40 man werden we geleid over het terrein naar de veiling toe. De weg daar naartoe leek wel één drukke kruising, krioelend door elkaar allemaal racende Japanners met karretjes met daarop allemaal vis, kleine vrachtwagentjes die de eerste ladingen al kwamen ophalen en een groep toeristen met een groen hesje zodat ze goed herkend werden. Aangekomen bij de tonijnveiling zagen we allemaal joekels van tonijnen op pallets op de grond liggen. Daaromheen liepen allemaal mannen te kijken naar de kwaliteit om te kijken of ze ‘m wel of niet wilden kopen. Na een tijdje ging er een man op een soort krukje staan en begon keihard allemaal prijzen te schreeuwen. Waar ze op de bloemenveiling in Aalsmeer een grote klok voor hebben, hebben ze hier dus een mannetje op een krukje. Wat me opviel was dat het er allemaal super schoon uit zag en, terwijl er natuurlijk kilo’s vis per dag worden verhandeld, het eigenlijk niet stonk. Daarna hebben we met z’n drieën nog even een sushi ontbijt gehad en zijn we naar huis gefietst. Nu m’n eerste alinea af is pak ik nog maar even een paar uurtjes slaap voor ik naar m’n stage ga, ik schrijf een andere keer wel verder.

Misschien is het een beetje laat om te melden maar ik had al eens verteld dat ik de mogelijkheid had om mijn verblijf hier in Japan te verlengen. Na lang te hebben getwijfeld heb ik besloten er een maandje aanvast te plakken. Eigenlijk zou ik 7 maart terug komen, maar dat wordt uiteindelijk 8 april. De eerste 3 weken help ik Thijs en Erik met hun ’golfproject’ en voor het laatste weekje heb ik een vlucht geboekt naar Okinawa. Okinawa is een eiland ten zuiden van Japan en als ik de verhalen mag geloven heerst er een subtropisch klimaat en staat het bekend om haar prachtige stranden. Misschien als ik terug kom in Tokyo dat ik daar nog een kort blogje over schrijf, maar dat zie ik dan wel weer.

Inmiddels heb ik mijn eigen project afgesloten. Heel erg veel heb ik er niet over verteld in m’n blogs maar het kwam er op neer dat we door middel van slechts een paar acceleratie- en girosensoren het complete looppatroon van een persoon wilden kunnen beschrijven. Het idee is door die sensoren bijvoorbeeld met je telefoon te verbinden je direct feedback krijgt over hoe je je looppatroon moet aanpassen zodat je bijvoorbeeld effectiever gewicht verliest of een pijnlijk gewricht ontlast. Helaas vond ik achteraf gezien het project toch niet zo leuk als ik van te voren had gehoopt. Niet eens omdat het onderwerp me niet aansprak maar waarschijnlijk omdat het programmeerwerk naar mijn idee te veel overheerste. Gelukkig waren ze bij AIST erg tevreden met ons werk. De directeur van onze afdeling overweegt zelfs een patent aan te vragen op één van de resultaten van ons onderzoek. Want voor de duidelijkheid, ik deed dit project samen met Chris en Pepijn.

Het is inmiddels al een tijdje geleden maar toch wil ik het volgende nog even vertellen. Ik ben namelijk voor het eerst op wintersport geweest. Voor sommige van mijn reisgenoten één van de ‘must do’s’ voor hun tijd in Japan en die hebben mij dan uiteindelijk ook over weten te halen om mee te gaan. En daar ben ik ze dankbaar voor want ik vond het echt fantastisch. We zijn gaan skiën in Hakuba, een prachtig skigebied in de buurt van Nagano. Nagano kennen jullie misschien wel van de Olympische Winterspelen van 1998 en één van de Olympische pistes was dan ook in Hakuba. In totaal zijn we daar vijf dagen geweest en zoals ik al zei vond ik het echt super. Vooral in het begin had ik overal pijn en bakte ik er nog vrij weinig van, maar de laatste 2 dagen ging ik naar mijn idee best redelijk van de rode piste af. Achteraf gezien vond ik het zo leuk dat ik het eigenlijk best zonde vind dat ik nooit eerder ben gaan wintersporten, maar daar moet ik het maar eens met m’n ouders over hebben.

Dan nog een kort hoogtepuntje voor mezelf. Eindelijk heb ik dan ook een aardbeving meegemaakt. Na de eerste vier bevingen in Tokyo op één of andere manier te hebben gemist begon het gister bij m’n stage overal te schudden en te kraken. Ik denk dat het ongeveer 20 seconden duurde en achteraf bleek dat het een beving van 7.2 op de schaal van richter was met het epicentrum zo’n 160km buiten de kust. Klinkt misschien gek maar ik vind het toch leuk om dit een keer mee te hebben gemaakt.

Mocht ik niet meer de tijd hebben om een blogje te schrijven over m’n reis naar Okinawa dan wil ik op deze manier iedereen ontzettend bedanken voor alle leuke reacties en opmerkingen op m’n blogs. Dat vond ik namelijk ontzettend leuk en ik hoop dan ook dat jullie m’n belevingen met plezier hebben gelezen. Wie weet tot een volgende reis!