Lente, natuur en Halloween

Het is al weer een poosje geleden dat ik m'n laatste blog heb geplaatst dus het leek me leuk om weer eens wat van me te laten horen. Ik vind jullie reacties allemaal erg leuk dus nogmaals bedankt daarvoor! Met mij gaat het verder uitstekend, ik vermaak me hier nog prima!

Het weer hier in Tokyo is uitstekend, het lijkt wel een beetje lente. We hebben namelijk volop zonneschijn en voor vandaag was zelfs 20 graden voorspeld. Eigenlijk wist ik helemaal niet dat het in Japan nog zo lang prima weer blijft maar ik vind het natuurlijk heerlijk! Ik moet wel zeggen dat we één slecht weekend hebben gehad. Er was toen namelijk een tyfoon voorspeld in Tokyo en hoewel ik het met de wind erg vond meevallen heeft het wel geregend als een gek. Maar verder dus geen klagen.

Een paar weken terug zijn we met z'n zessen naar Kamakura geweest. Kamakura ligt net onder Tokyo en was vroeger de hoofdstad van Japan en staat nu nog vol met allerlei tempels en shrines. Ook staat er een gigantisch buddhabeeld waar je zelfs even naar binnen kunt gaan. Best indrukwekkend om tussen al deze oude typisch Japanse bezienswaardigheden te lopen. En omdat Kamakura aan de Grote Oceaan ligt konden we het natuurlijk niet laten om nog even een duikje te nemen (was stiekem best fris).

Een week later zijn Thijs, Erik en ik wederom naar zuidelijk Tokyo afgereist. Je hebt daar namelijk een prachtig bergachtig natuurgebied met allemaal hiking routes. Wij hadden met z'n drieen een hike uitgekozen met als eindstation de Mitake-shire bovenop de 992 meter hoge berg genaamd Mitake-san ('san' is berg in het Japans). Onderweg liepen we over allerlei smalle steile paadjes en langs allerlei kleine watervalletjes. Best wel een keer lekker om even de grote stad uit te zijn en een dagje tot rust te komen in de natuur. Ik had alleen nooit verwacht dat ik ooit bijna drie kwartier zou gaan reizen en 35 euro aan reiskosten zou gaan betalen om een dagje te gaan wandelen, maar dat terzijde.

Ondertussen ben ik natuurlijk ook gewoon nog bezig met onze opdracht bij AIST. Gelukkig is het ons nu een stuk duidelijker wat er nu precies van ons verwacht wordt. Ik heb de vorige keer verteld dat ze bij AIST een MoCap systeem gebruiken om bewegingen te registeren. Daarnaast heeft onze begeleider een loopband ontwikkeld waar een proefpersoon overheen moet lopen zodat belasting in de heupen, knieen en enkels kan worden bepaald. Wat wij gaan ontwikkelen is een vergelijkbaar systeem maar nu draagbaar zodat een proefpersoon dat de hele dag bij zich kan dragen. Denk dan bijvoorbeeld aan acceleratiesensoren op ledematen of krachtsensoren in de voetzolen. Waar we alleen nu nog mee bezig zijn is het verwerken van meetdata (ongelooflijk saai) wat mede zo lang duurt omdat ze hier vergeten waren voor ons allemaal een licentie aan te schaffen voor het software programma dat we gebruiken. We hebben bij AIST trouwens allemaal een helm gekregen voor het geval er een aardbeving komt. Hoewel aardbevingen hier meestal niet zo krachtig zijn komen ze toch regelmatig voor. Als ik eerlijk ben hoop ik stiekem nog wel op een aardbeving (een kleintje dan) tijdens mijn half jaartje hier.

Het stappen vind ik hier ook nog steeds super leuk. Elke weekend gaan we wel minimaal 1 keer naar bijvoorbeeld Roppongi of Shibuya toe. Zo ook vorige week vrijdag en zaterdag. Toen was het namelijk Halloween en dat wordt redelijk fanatiek gevierd hier. We hebben vooral zaterdag de halve nacht gewoon voor een convenience store (soort supermarktje dat 24/7 open is ) gestaan, daar onze (stuk goedkopere) biertjes gehaald en gewoon gekeken naar wat er allemaal voorbij kwam lopen en naar wat iedereen uit de kast had gehaald om er een beetje origineel uit te zien. Van Jack Sparrow tot Micheal Jackson en van Halo tot sneeuwwitje, sommige hadden echt super hun best gedaan. Soms waren ze niet van echt te onderscheiden, carnaval in Middenmeer is er echt niets bij. De week daarvoor was een minder groot succes. Wederom was het plan om naar Roppongi te gaan, we stappen de Hibiya lijn in en gaan niets vermoedend een plekje zoeken. Na een tijdje beginnen we een beetje nattigheid te voelen omdat de stationsnamen voor ons redelijk onbekend in de oren begonnen te klinken. Wij stappen uit, wat blijkt nou... We hadden wel doe goede lijn, alleen de verkeerde kant op! Normaal gesproken geen probleem, behalve als het de laatste metro is natuurlijk. Dan maar een taxi.. onee, 100 euro is toch wat te gek. Er zat dus niets anders op dan lopen. Voorbijgangers die we de weg vroegen verklaarde ons al lachend voor gek maar na een tocht van ruim 3 uur zijn we rond half 5 heerlijk ons bedje in gedoken.

Over een kleine 2 weken komen Anita en Rindert (m'n zus en d'r vriendje) richting Japan en dan staat er voor mij ook een aantal dagen Kyoto op het programma. Daar heb ik natuurlijk super veel zin in en ik hoop daar de volgende keer uitgebreid over te kunnen vertellen.